Annalotte: “Een pedagoog helpt jonge ouders de balans te vinden”

Het wordt voor ouders iets normaler om te sparren over je gezinssituatie, de opvoeding van je kinderen en je zorgen en schuldgevoelens daarbij. Ik ben hier groot voorstander van en wil het taboe doorbreken dat je als ouder maar ‘gewoon’ moet kunnen opvoeden. Zeker als je er regelmatig alleen voor staat, wanneer de mensen in je sociale netwerk allemaal aan het werk zijn, en in de straat weinig mensen thuis zijn omdat zij ook allemaal aan het werk zijn.

Ik spreek steeds meer jonge ouders, met name moeders, die soms een eenzame tijd door hebben gemaakt of nog steeds doormaken. Ze worstelen met hun pittige peuter, met een enorm slaaptekort, met irritaties naar hun kinderen en partner, en zien soms op tegen dagen met hun peuter, de momenten thuis met het hele gezin, of komen steeds met alledaagse dingen in een strijd terecht met hun kind.

Deze moeders willen heel graag aandacht voor en plezier met hun gezin hebben. Maar door alle ballen die zij in de lucht moeten houden, krijgen ze het gevoel op alle vlakken tekort te schieten en ontwikkelen ze schuldgevoelens ten opzichte van kinderen, partner, vrienden en werk. Zo ontstaat een gezinssituatie waar weinig aandacht is voor elkaar, waar ouders en kinderen met elkaar in strijd zijn en waar weinig ruimte is voor plezier.

Faalgevoelens

Omdat tegenwoordig veel moeders werken, zijn er vaak weinig mensen in hun omgeving bij wie ze hun hart kunnen luchten. En wanneer zij het wel doen, brengt het faalgevoelens met zich mee. Zeker als er reacties komen zoals: ‘het hoort er allemaal bij’, ‘het is een fase en het gaat vanzelf weer over’.

Nadat ik meerdere malen deze verhalen had gehoord en als moeder ook zelf had ervaren hoe je je – ondanks een breed sociaal netwerk – toch eenzaam kan voelen, besloot ik moeders hierbij te gaan helpen.

Zo ontmoette ik Lisa, een moeder van een peuter van ruim twee jaar en een baby van drie maanden. Ze vertelde me dat ze zich vaak schuldig voelde. Wanneer ze ontspanning zocht in momenten voor zichzelf zoals een kop koffie drinken, een tijdschrift lezen of gedachteloos voor zich uit staren, voelde ze zich schuldig omdat haar peuter wilde met haar spelen. Dan ging ze met haar peuter spelen en de overige tijd zorgde ze voor haar baby.

Driftbuien

Regelmatig had haar peuter last van driftbuien en was ze lang bezig hem te helpen tot rust te komen. Aan het einde van de dag was ze ontzettend vermoeid, ging opnieuw een gebroken nacht in en kon zich de volgende dag op haar werk niet voldoende concentreren. Hierdoor voelde zij zich ook op haar werk tekortschieten en kwam doodmoe thuis. Ze had steeds minder energie, werd prikkelbaar en communiceerde kortaf met haar partner. Avondeten en bedritueel werden stressvolle gebeurtenissen.

“Zo kreeg Lisa weer regie en was daardoor in staat om die patronen te doorbreken”

Ik ging in gesprek met Lisa en bracht haar behoeften en die van haar zoontje in kaart. Door Lisa oefeningen te laten ervaren, zag zij dat het gedrag wat haar peuter liet zien, vaak anders eruit ziet dan de daadwerkelijke behoefte die hij heeft. Lisa kon het gedrag van haar peuter begrijpen, kreeg inzicht in de patronen die waren ontstaan bij het slapen. Zo kreeg Lisa weer regie en was daardoor in staat om die patronen te doorbreken. Ze kwam weer toe aan voldoende nachtrust en haar peuter ook. Hierdoor verminderden de driftbuien van haar zoontje enorm en was er ruimte om samen meer plezier te maken. Daarnaast ging zij zien dat haar peuter het heel fijn vond om zelf te spelen en lukte het haar om hiervoor ruimte te creëren, waardoor ze toekwam aan meer tijd voor zichzelf, zoals even alleen zitten in de tuin met een kop koffie.

Lisa vertelde dat ze nooit had durven dromen dat ze op een dag met haar kinderen ook tijd voor zichzelf zou hebben en dat ze had verwacht dat ze voor voldoende nachtrust een hele strenge training zou moeten volgen. Ze vond het een verademing om met een pedagoog te sparren, ze voelde zich gezien en gehoord en had niet langer het gevoel dat zij de enige was die worstelde met de grillen van haar peuter en haar eigen schuldgevoelens.

Een professional als sparringpartner

Ik zie dat meer ouders hier behoefte aan hebben. Binnen mijn doelgroep zitten ouders meestal niet te wachten op opvoedcursussen, trainingen, of vaststaande aanpakken. Geen wijzende of waarschuwende vinger waardoor je het gevoel hebt dat je alles fout doet en mislukt in je eigen aanpak van omgaan met je kinderen. Maar juist: een professional als sparringpartner, die jou laat ervaren waaraan je zelf behoefte hebt. Die je helpt je kind meer te begrijpen waardoor je de behoeften van je kind vanuit een nieuw perspectief kan zien en die je helpt de balans te vinden tussen tijd voor jezelf en aandacht voor je kind.

Annalotte Ossen werkt als zelfstandig gevestigd orthopedagoog, haar praktijk heet OpvoedDialoog.